Afgelopen weekend zag ik bij thuiskomst dat het Kattenburgerplein was volgezet met dranghekken. Dat kan doorgaans maar een ding betekenen: het is weer Museumnacht. Dat ik die dit jaar niet heb bezocht, maakt mij misschien een ongeschikt persoon om er een mening over te hebben. Een door mijzelf uitgevoerd empirisch onderzoek over de periode 2007-2013 heeft echter aangetoond dat de Museumnacht, ik geloof dat we van de organisatie N8 moeten zeggen, elk jaar hetzelfde is.

In theorie is het een interessant evenement: ’s nachts naar een museum, waar een ongedwongen sfeer heerst, een drankje te drinken valt en ook nog eens interessante evenementen worden gehouden. Jammer alleen dat de Museumnacht in de praktijk veel eendimensionaler is dan dat, en ik er daarom ook niet heen ben gegaan. Alles aan het evenement is gelikt, en daar koester ik een groot wantrouwen tegen. De site heeft een gelikt laadicoontje, waarover later meer, dat hele N8 is natuurlijk vreselijk gelikt, al klinkt het als de naam van een provinciale snelweg, en op de posters wordt ook al heel veel gelikt, waarover eveneens later meer.

Wat ik prettig vind aan de Museumnacht is, dat het een van die jaarlijks terugkerende evenementen is die de potentie hebben, een bron van inkomsten te worden. Zo heb ik in de loop der jaren al diverse Museumnachten in binnen- en buitenstad tegen een vorstelijke vergoeding van vermaak voorzien. Ik lever graag en veel kritiek, maar als ik aan een instituut dat ik niet hoog heb zitten, geld kan verdienen, zou ik een dwaas zijn om die kans te laten lopen.

Gelukkig heb ik op die wijze mijn empirisch onderzoek uit kunnen voeren, zonder daar veel geld aan kwijt te zijn. Een liefhebber zal misschien opmerken dat de Museumnacht niet duur is, €12,50 voor een kaartje dat een nacht lang toegang geeft tot tientallen musea, en daarna ook nog eens een museum naar keuze voor een hele dag, mits voor 31 december. Zeker, het had allemaal veel erger gekund, maar laten we alsjeblieft niet doen alsof de Museumnacht een vorm van museumbezoek is.

Dan blijft dus over een toegangskaartje voor een museum naar keuze. À €12,50 is daar, mits het juiste museum wordt gekozen, inderdaad een euro of vijf mee gewonnen.Die vijf uitgespaarde euro’s kan de Museumnachtganger goed gebruiken, want dat is ongeveer wat een lauw biertje in een plastic beker kost. Als het op drank en sanitair aankomt is de Museumnacht eigenlijk een popfestival, maar dan zonder de schaal en de op mensenmassa’s berekende infrastructuur, en als de podia op zo’n tien minuten fietsen van elkaar lagen. Oh en natuurlijk een derderangsprogrammering. Waar op een popfestival nog wel eens acts op komen draven waarvoor mensen bereid zijn een modderig weiland te betreden, heb ik nog nooit iemand horen zeggen: “Ik ga eigenlijk alleen naar de Museumnacht omdat ik Kensington nog nooit heb horen spelen.”

De organisatie van de Museumnacht heeft maar een prioriteit, en dat is zo veel mogelijk mensen op de been te krijgen in veel te krappe museumfoyers, om daar veel te hard door allerlei acts heen te praten. Dat musea an sich en de intrinsieke kwaliteit van die sympathieke instituten door de Museumnacht niet als aandachtspunt worden gezien, kan met een eenvoudige casus uit het nieuws van de afgelopen weken worden aangetoond. Het thema van de Museumnacht (evenementen met een thema, wie haat ze niet) was dit jaar ‘Sex sells’, met navenante wervingsposters door een Playboyfotograaf, die zijn onmetelijke fantasie liet blijken door, jawel, naakte lichamen te fotograferen voor deze klus die hem zo ver uit zijn comfort zone lokte. Dat je een fotograaf met de fantasie van een Jonagold uitnodigt is nog tot daar aan toe, maar als je een conglomeraat van cultuurinstellingen vertegenwoordigt, waaronder het Verzetsmuseum en het Anne Frank Huis, en je bedenkt een thema als ‘sex sells’, dan ligt je prioriteit inderdaad bij wat er te verkopen valt.

Een andere anekdote die deze mentaliteit illustreert, werd mij bij toeval aangereikt door onze geliefde spoorwegen. Aangezien alles wat de NS aanraakt, in stront verandert, was niemand verrast toen de wifi in de trein een belabberd gedrocht bleek. Gelukkig heb ik dankzij deze gebrekkige voorzieningen van die privatiseringsfout wel ontdekt wat er gebeurt als de site van de Museumnacht niet wil laden: dan verschijnt er een zwart scherm, met daarop een verontschuldiging. De website kan helaas niet geladen worden, maar gelukkig is er wel een link die meteen naar de bestelsite voor tickets voert. Het zou toch jammer zijn als u de Museumnacht niet kunt spekken, alleen omdat u toevallig een gebrekkige internetverbinding heeft. Wie op deze link klikt, ontdekt waar de aandacht van de organisatie écht naartoe is gegaan. Zelfs op het wifinetwerk van de NS wordt de betaalpagina binnen een paar seconden geladen.

Archief