Als je aan een vrouw haar kind komt, kun je een trap in je ballen verwachten, of een lidmaatschap bij de PVV. Als je aan een vrouw haar dweil komt, kun je een emmer sop over je heen verwachten, of een versgebakken stuk appeltaart op een porseleinen bordje. Elma Drayer veegde de vloer aan met het Nederlandse feminisme en kreeg een paar emmers vrouwen over haar heen. Een paar emmers vrouwen en niets anders.
Soms is een knuffellammetje liever dan een echt lammetje. Ze zijn zachter en hebben altijd een schattig tongetje uit de mond hangen, ook wanneer je eens een keer niet met een warme fles melk komt aanlopen. Datzelfde geldt voor knuffelpapegaaien. Ze zijn zachter en roepen in tegenstelling tot echte papegaaien niet de hele tijd ‘koppiekraaj.’ Soms is non-fictie ook beter dan de beste fictie. Dat laatste bewees Elma Drayer maar weer door in haar boek Verwende prinsesjes de volgende zin te noteren: ‘Hoezo accepteren wij dat gezonde burgers wel profiteren van belastinggeld, maar daar zelf geen cent aan hoeven bijdragen enkel omdat ze in het bezit zijn van een vagina?’ Alleen Arnon Grunberg is in staat zijn personages zo te laten spreken. Even overviel mij de afgelopen weken de gedachte dat Elma Drayer een personage van Arnon Grunberg was. Dat zou in ieder geval de hoeveelheid media-aandacht verklaren. Maar helaas, ik moet jullie teleur stellen, Elma Drayer bestaat echt.
Hoewel NRC Handelsblad recent met een nieuwe leus kwam: ‘nog dikker en spannender’ (een leus die overigens beter van toepassing zou zijn op het recent geïnstalleerde nieuwe aanbod hoeren op de Spuistraat), was de inhoud de laatste weken alles behalve spannend. De enige spannende keuze zou je kunnen noemen dat ze Drayer niet uitgebreid aandacht hebben gegeven in het weekblad. De Nederlandse dag- en weekbladen gedragen zich de laatste tijd als papegaaien, die elkaar constant napraten. Eerst was daar het interview met actrice Carine Crutzen, achtereenvolgens covermateriaal voor Volkskrant Magazine en de PS van de Week. Daarna was daar de hype Wim de Jong. Vervolgens was daar Elma Drayer. Dat de Nederlandse pers zich laat leiden door de agenda tijdens het bedrijven van journalistiek is geen nieuws. Maar tegenwoordig zijn de onderwerpen die ze kiezen net de studentes van de landmacht. Ze worden door de gehele top afgewerkt en vervolgens doorgegeven.
Elk jaar verschijnt er wel een boek dat de discussie aanzwengelt of vrouwen enkel in staat zijn om appeltaart te bakken en met hun benen omhoog te liggen of dat ze toch ook inzetbaar zijn in het bedrijfsleven (bijvoorbeeld als secretaresse, danslerares of kapster). De media-aandacht verloopt na verschijning van zo’n boek volgens een vast patroon. Margriet van der Linden trekt haar colbertje weer uit de kast. Jeroen Pauw maakt zich klaar voor een half uurtje cupmaten raden tijdens Pauw & Witteman. En Heleen Mees wordt weer van stal gehaald en beledigt een paar ‘bezitters van de vagina’. Vrouwen in heel het land winden zich vervolgens op en net als ze hun menstruatiecyclus weer een beetje op peil hebben, verschijnt er weer een nieuw boek waarbij de hele heisa weer van voren af aan begint. De mythe van het glazen plafond van Marike Stellinga, Nieuwe vrouwen van Anna Visser, Het onbehagen van de man van Dylan van Rijsbergen: noem het boeken, noem het een praktisch alternatief voor tampons.
De versie van 2010 heet dus Verwende prinsesjes. Portet van de Nederlandse vrouw. Vooral met die ondertitel haalde Drayer zich al meer vrouwen op de hals dan Peter André in zijn gloriejaren. Het boek in het kort: de Nederlandse vrouw is lui. Ze gedraagt zich als een verwende prinses die niet wil werken of wel wil werken maar alleen op dinsdag, donderdag en vrijdag. Dat vindt Drayer niet goed. De Nederlandse vrouw heeft vaak een opleiding gevolgd of gestudeerd op kosten van de gemeenschap. De Nederlandse vrouw moet een werkplicht krijgen en anders haar collegegeld terug betalen. De kinderen moeten naar de crèche, ook als de moeders hun salaris rechtstreeks naar het rekeningnummer van crèche Ieniemienie door kunnen sluizen. Iedereen moet in staat zijn economisch onafhankelijk te zijn, aldus Drayer. Juist.
Drayer maakte een klein foutje. Ze noemde de Nederlandse moeders verwende prinsesjes terwijl ze in werkelijkheid slaven had moeten noteren. Nog even en ze gaat de Nepalese kinderarbeiders die Nikes in elkaar zetten in smerige fabrieken uit maken voor zondagskinderen omdat ze op zeer jonge leeftijd al de kans kregen om hun cv op te bouwen. Hoe dan ook, het boek heeft weer voor een paar uur roerige tijden en levendige discussies gezorgd op het Libelle-forum. Werkplicht voor vrouwen? Dan ook een afwasplicht voor mannen aldus Trudy uit Krimpen aan de IJssel. En wat te denken van een ik-lees-de-kinderen-een-keer-per-week-een-verhaaltje-voor-plicht en een ik-doe-de-was-plicht voor de man?
Zelf word ik al jaren liefkozend verwend prinsesje genoemd door mijn vrienden, niet in de laatste plaats omdat ik een obsessie heb voor glazen muiltjes, maar vooral omdat ik nu eenmaal graag mannen pannenkoeken voor me laat bakken, roze kasteeltjes laat halen bij de banketbakker of mijn band laat plakken terwijl ik in bed mijn teennagels lak of me bezig houd met andere belangrijke zaken. Dit alles betaal ik overigens zelf van mijn zuurverdiende geld. Jezus moest lijden aan het kruis. Feminisme moet je voelen in de portemonnee.
Hoewel Drayer best een paar aardige dingen beweert in haar betoog, heeft het boek toch de nasmaak van de zure appel uit Sneeuwwitje. Alsof het een verwijt is dat Nederlandse vrouwen die het anders doen dan Drayer gelukkig zijn. Drayer tracht in haar boek sprookjes te ontrafelen die hedendaagse vrouwen in hun leven parten spelen. Drayer begrijpt niet dat je sprookjes niet moet ontrafelen maar creëren. Ik kan Elma Drayer enkel aanraden om ook eens in bed haar teennagels te lakken terwijl ze een jonge prins bij de banketbakker roze kasteeltjes laat halen. Het enige verwende prinsesje is Drayer zelf. Want de echte verwende prinses is niet degene die het glazen muiltje past maar degene die stampvoetend beveelt dat iedereen verplicht glazen muiltjes moet dragen, gewoon omdat zij ze zelf zo mooi vindt.