Moeders, houdt uw dochters binnen. Nee, Hannibal Kaddafi heeft nog geen politiek asiel gekregen in Nederland, en ook is Dutroux niet weer eens ontsnapt. Het is dit keer niet de maagdelijkheid van onze dochters die in gevaar is; het zijn hun ledematen. Die van ons allemaal trouwens. Reden daarvoor: de wolf is terug in het land. Dat betekent niet dat die psychedelische rockband bestaand uit drie van een stoere krentenbaard voorziene tieners is teruggekeerd van een tournee langs de Vlaamse concertzalen. Veel beter: de Canis lupus, het dier dat in sprookjes steevast eindigt met meer stenen in z’n maag dan Henkjan Smits in zijn nieren, is weer sluipend rond boerensteeën te vinden.
Het leefgebied van de wolf heeft zich de afgelopen jaren vanuit Polen steeds verder richting het westen uitgebreid, waarmee het dier een opvallende overeenkomst toont met zijn landgenoten van het menselijke soort, totdat hij een paar weken geleden voor het eerst sinds honderd jaar opdook in het Gelderse Duiven. Of de betreffende wolf bekend was met het feit dat er in Duiven helemaal niets te doen is (echt waar, blijf daar weg) is niet bekend, omdat het ondanks de moderne technologieën waar we tegenwoordig over beschikken nog steeds niet mogelijk is om met dieren te communiceren. Om dezelfde reden is ook nog onduidelijk of zijn comeback, in mijn ogen mooier dan De terugkeer van Bonanza of die van de astronauten van Apollo 13, is ingegeven door het aanhoudende gejank van de Nederlandse bevolking om dooie familieleden, het lawaai van de kettingzaag van de buurman die trouwens ook eens een keer moet leren om zijn auto fatsoenlijk te parkeren of die plank in de keuken die net te laag hangt zodat we er nou goddomme al voor de dertigste keer onze kop aan hebben gestoten.
Waar het echter om gaat is dat we de wolf, nu hij weer terug is, in onze armen moeten sluiten. Vrezen voor die armen hoeven we natuurlijk helemaal niet. De kans dat u een lichaamsdeel aan een wolf verliest is ongeveer even groot als de kans dat zo’n beest zich door u een poot af laat bijten. Wolven kunnen juist van grote waarde zijn. Laat een roedel los op de Veluwe en we zijn eens en voor altijd verlost van het overschot aan wilde zwijnen daar. Ach, af en toe zal er eens een wolf aangereden worden op de A1 bij Apeldoorn maar daar kan Oom Anton dan een mooi pak van maken om met Halloween kinderen tot huilens toe te laten schrikken, een heel gewin ten opzichte van alle zwijntjes die nu steeds worden doodgereden en die wegens allerlei nare ziektes pas voor consumptie geschikt zijn als ze zo lang zijn gebakken dat zelfs de Max Havelaar gemakkelijker is om doorheen te komen. Het spannendste wat je tijdens een wandeling door de natuur tegen zou kunnen komen zou eindelijk niet meer een gespikkelde hoen of een stel verder keurig getrouwde mannen in de bosjes zijn. Op kerstochtend met de hele familie een eindje lopen, niet wetend met hoeveel je ’s avonds nog aan het diner zit, dát is pas leven.
Bovendien kan door slim gebruik te maken van de kwaliteiten van de wolf veel geld bespaard worden op, bijvoorbeeld, de kinderopvang. In plaats van uw kinderen in kinderdagverblijven achter te laten, niet wetend welke pedofiele Oostblokker deze keer zijn Brinta in hun flesjes zal spuiten, kunnen zij door wolvenmoeders worden opgevoed. Dat deze taak aan hen welbesteed is wordt onderschreven door de positieve ervaringen van onder meer Romulus, Remus en Mowgli.
Toch ben ik bang dat we het, afgezien van dit ene verdwaalde exemplaar, de komende tijd nog zonder de voortdurende aanwezigheid van wolven moeten doen, of we moeten Pieter Storms meerekenen, een geste die niet eens onterecht zou zijn, gezien het feit dat hij een gigantische geldwolf is én een ontzettende hond. Hoe graag ik ze hier ook mag hebben, als ik een wolf was zou ik mijn heil ook ergens anders zoeken, in het Zwarte Woud bijvoorbeeld, al is dat vooral ingegeven door mijn voorliefde voor de Schwarzwälder Kirschtorte.
Eigenlijk is het sowieso best treurig dat de wolven hier alleen maar naartoe komen omdat het op andere plekken niet prettig genoeg is. De keuze van de wolf om hier naartoe te komen is er niet een uit vrije wil, het is een keus gemaakt uit armoede, omdat de voedselschaarste niet alleen in de Hoorn van Afrika, maar ook in wolvenland heeft toegeslagen.
Misschien is het wel goed als de wolf nog even wacht, dan kunnen wij ons nog een beetje voorbereiden op zijn definitieve komst. Dan haal ik mijn wolvenboek van vroeger weer van zolder, vol nuttige wolvenweetjes en met tekeningen van de Arabische, Europese, Pool- en Alaskawolf en dan mag iedereen dat lezen, want als alleen ik weet dat je een wolf nooit kippenbotjes moet voeren dan heeft het natuurlijk geen zin. Alleen aan het reliëfplaatje van een wolvenpoot dat als je er met je vinger overheen gaat als echt aanvoelt mag niet iedereen voelen. Daarvoor is het teveel beschadigd geraakt toen ik er een pootafdruk in de modder mee probeerde te maken. Mijn broer had me verteld dat als ik het water uit die afdruk zou drinken, ik in een weerwolf zou veranderen. Dat is dus helemaal niet waar, maar dat plaatje was toen al wel mooi naar de klote. Als we allemaal een beetje minder koteletjes eten dan hebben de wolven straks ook eens een lammetje met de kerst, als we allemaal een klein stukje naar elkaar opschuiven past de wolf er nog makkelijk bij.
Nils de Lange