Het is een fascinerend universum, dat van Rik Felderhof. Het is het universum van het goede leven, dat waarin mensen uitkijken over groene heuvels en oneindige wijngaarden. Het is een universum dat schurkt aan het Zwitserleven, maar met dit verschil: pretentie. De pretentie meer dan hedonistisch te zijn. Je kunt het zien aan de blik waarmee die mensen over de wijngaarden uitkijken. Ze kijken diep. Ze nippen aan hun wijn, ze breken het stokbrood en dan zeggen ze, na een veelbetekenende stilte, iets dieps. Iets als: “Stilzitten en niet veranderen is ook een beslissing.”
Of, na het volgende glas: “Wees tevreden met wat je hebt en reik niet naar meer en nog meer.”
Zo’n universum schreeuwde om meer dan een tv-programma, dat schreeuwde om minstens een blad. Het is er en het heet Felderhof. Het nieuwe nummer is uit. Het is fantastisch. Het is fantastisch, omdat het hele universum van Felderhof er in zit. Het zit zelfs in ėėn verhaal. Dat is dan ook een coververhaal, wat bij Felderhof betekent dat het onderwerp van het verhaal op de cover naast Rik Felderhof staat of zit.
Dat onderwerp is deze maand Leontine Borstato, ook wel bekend als Leontine Ruiters, maar dat was vroeger, ten tijde van de bordjes die omgedraaid dienden te worden. Daar is ze al lang voorbij, die bordjes, want nieuwe uitdagingen wachtten. Dat is een cruciaal woord in het universum van Felderhof, “uitdaging”. Felderhofmensen komen er veel tegen, en ze gaan ze aan, stuk voor stuk. Dat komt hierdoor: voor Felderhofmensen bestáán er alleen maar uitdagingen. Alles is er een. Echtscheiding? Uitdaging! Failliet? Uitdaging! Terminaal? Uitdaging!
Het interview met Leontine Borsato bestaat uit gekeuvel van het type waarvoor we vroeger programma’s hadden die de Vijf uur Show heetten. Dan zegt Leontine bijvoorbeeld dat Marco (Borsato dus, haar naamgever) gek is van duiken, want dan kan hij zijn hoofd leegmaken. Even onder water, weet je wel, met niets dan zijn eigen ademhaling. Of ze zegt dat ze het “dapper” vindt dat Marco is gaan acteren, of dat ze sommige scènes in zijn film samen hebben geoefend en dat dat “best emotioneel” was, bijvoorbeeld die waarin zijn vrouw afscheid van hem moet nemen, en dat ze dan zegt: “Laat me los”. Toen kreeg Leontine tranen in haar ogen. Een paar maanden later de Nederlandse filmpers ook.
Niets mis met gekeuvel, trouwens. Je kunt niet ieder uur een denker aanhalen, voor je het weet lijk je op Chazia Mourali.
Wonderlijk wordt het daarna. Wonderlijk wordt het wanneer gekeuvel een plaats krijgt in het Felderhofuniversum. Dan wordt het opgetild en opgeblazen. Pimp my smalltalk, dat is Felderhof. Allereerst door het in te leiden met de zweem van importantie. Leontine bijvoorbeeld, is actrice. Dat betekent doorgaans dat je verschillende rollen speelt, van – pak ‘m beet – lesbische gevangene tot de echtgenoot van een travestiet. Felderhof schrijft dat Leontine bescheiden over komt, maar echt lef heeft (dat “maar” is veelzeggend: bescheidenheid en lef sluiten elkaar dus uit in het Felderhofuniversum, wij dienen dit te noteren in het werkboek en er bij het volgende glas over na te denken, of, zoals Felderhofmensen plegen te zeggen, “nog eens goed op te kauwen”). Dat ze echt lef heeft, “in veel opzichten”, dat blijkt volgens Felderhof hieruit: “Als actrice speelt ze net zo gemakkelijk een lesbische gevangene als de echtgenote van een travestiet”.
Leontine, besluit Rik, “doet het gewoon”. Want dat is belangrijk in het niet uitgesproken kruispunt van De Celestijnse Belofte, De Kracht van het Nu, The Secret en De Kunst van het Geluk waar het Felderhofuniversum haar hoofdkantoor heeft gevestigd: dat je doet.
Vervolgens komen de foto’s bij het verhaal, waar Leontine volgens de instructies van de fotograaf schalks op kijkt, en Rik tegelijk jongensachtig enthousiast en vaderlijk begripvol. Hand onder de kin, met een minzame lach. Veelzeggend is de rode leesbril: aanwezig op bijna iedere foto, maar nimmer op het hoofd. Een leesbril, die hou je vast, of je kauwt op het pootje terwijl je luistert.
Daarna is er de context: Leontine wordt ingeklemd tussen een interview met “de” (nauwkeuriger zou zijn: “een”) kleinzoon van Nelson Mandela en, opeens, uit het niets, een citaat van Maxim Gorki en een van Plato.
Tot slot wordt ze door Rik zelve op het hoofdpodium getrokken: dat van de “bijzondere mensen die bijzonder zijn geworden, omdat ze keuzes hebben gemaakt”. Vervolgens richt Rik zich tot ons, de lezer: “Misschien geeft hun verhaal net even dat zetje, dat nodig is om extra kleur aan uw leven te geven”.
Het is een wonderlijk universum, dat van Rik Felderhof. Het is er een waarin je een vrouw die ooit stopte met bordjes draaien op kan voeren als degene die ons allen daarom tot grote daden kan aanzette. De wereld waarin iedere gedachtenflodder een filosofietje heet, iedere hobby levenskunst. “Dus pak maar een trapje en pluk die vruchten,” besluit Rik.
Wij pakken het trapje en we zoeken het touw.