Leon Verdonschot
Een van de wonderlijkste succesvolle bladen van Nederland vind ik Happinez. Dat wint maar prijs na prijs, en ieder jaar wanneer de HOI-cijfers bekend worden en achter vrijwel elke bladtitel een min-teken staat, blijkt het aantal Happinezlezers weer gegroeid. Opnieuw tienduizend knollenvrouwtjes erbij.
In HP/De Tijd, het blad voor de hardwerkende man te Almere, stond een interview met Henk van der Meyden. Over Van der Meyden las ik in een profiel in het blad De Journalist ooit dat hij “mosgroene” tanden heeft. Op de foto’s bij het interview viel dat niet te controleren: Van der Meydens tanden blijven buiten zicht.
Vorig jaar stond ik op het Boekenbal bij de trap, toen daar een man afliep die over zijn eigen voeten struikelde en viel. Hij viel recht in mijn armen. Hij was dronken, maar dat waren er daar wel meer. De man herstelde zich en stelde zich voor. Tom Kellerhuis. Wat een avond. Viel daar zomaar een van mijn journalistieke helden in mijn armen.
Continue reading
Laatst zat ik op het toilet van iemand die ik goed kende. Aan zijn muur hing een verjaardagskalender, en daarnaast, aan een touwtje, een briefje met allerlei spreuken. Het waren simpele spreuken, in alle betekenissen van het begrip ‘simpel’, maar dan vooral de negatieve. Mijn gastheer had een dochtertje van een jaar of zes en heel even dacht ik dat het uitspraken van haar waren. Vervolgens concludeerde ik: ah nee, het is een parodie op spiritualiteit zoals die in bladen als Hapinezz wordt uitgevent. Ik las verder en toen pas zag dat het allemaal uitspraken waren van dezelfde man. De Dalai Lama.
Continue reading
Soms, op momenten dat ik het ook allemaal niet meer weet, denk ik: was ik maar Milco Aarts. Milco schrijft een column voor de Telegraaf, genaamd ‘Milco’. Ik weet niet of hij dat iedere dag doet, maar steeds als ik een Telegraaf onder ogen krijg, staat hij er in, met een foto, waarop hij me aankijkt, de blik op trefzeker, de mond op een tikkeltje guitig. Het mooie aan Milco is niet alleen dat hij opschrijft wat hij denkt dat de gewone man vindt (zoals gezegd, hij werkt voor de Telegraaf, dus dat is zijn vak), maar dat hij dat ook doet in de taal van de gewone man, en dan om precies te zijn de gewone man in een poëtische bui.