Slechte voorbeelden geven van stijl uit boeken is een van de makkelijkste dingen om als recensent te doen. Elk boek heeft wel één à twee zinnen die niet zo lekker lopen, waar een onwaarheid in zit of waar er een stukje kitsch is in geslopen, naast ongetwijfeld prachtige zinnen over leven, dood, problemen met ouders en onbereikbare liefdes voor meisjes die altijd zo lekker fris zijn en in korte rokjes op natte straten lopen, waar ze de toevallig wandelende schrijver aanzetten tot het schrijven van weer een mooi boek. Het zijn ook maar mensen. Arie Storm ‘-schrijver, vertaler, criticus-‘ (zoals hij zichzelf, noemt, inclusief streepjes en zonder het woord onbekend) houdt ervan om dit soort stukjes te citeren, soms van de achterflap, soms zelfs uit de roman zelf, en te gebruiken om het geheel af te branden. Ik ook, ik heb tenslotte nog wasjes te draaien en een afwas te doen. Maar bij het lezen van Het onontkoombare eigene van de Nederlandse literatuur, zijn nieuwe bundel oude essays, bekroop me een ander gevoel: is er ook maar één zin in dit boek die niet verschrikkelijk is?

Continue reading →