Mariëtte Hamer is een oplichtster. Al weken houdt ze het land voor dat zij degene is die de PvdA richting de eeuwige jachtvelden hielp. Er is niets zo verdorven als dwepen met andermans verdiensten. Ze mocht het laatste zetje geven, meer niet.Het failliet van de sociaal-democraten komt maar aan één man toe en dat is Ad Melkert. Over een paar maanden staan ze in de peilingen eindelijk gelijk met Rita Verdonk. Ad zit in het buitenland, maar ik stel voor dat u zo luid meezingt dat hij het zelfs daar kan horen. Kom op jongens, uit volle borst: Adje bedankt!
Natuurlijk, er zijn mensen die beweren dat het socialisme nog springlevend is en dat klopt helemaal. Het socialisme leeft, met net zoveel kracht en vitaliteit als Ariël Sharon. Toen Ad Melkert het stokje overnam van Wim Kok fladderde het rode gedachtegoed nog vrolijk rond in Europa. Tony Blair was het binkie, in Duitsland hoefden de socialisten alleen het woordje ‘nationaal’ weg te strepen om jarenlang te regeren en ook in Nederland zag het er rooskleurig uit voor Melkert en consorten. Maar toen kwam Ad. Hij had slechts een paar debatten nodig om zijn partij en zijn ideologie om zeep te helpen.
Wie herinnert zich niet het fantastische debat na de gemeenteraadsverkiezingen in 2002. Melkert hing over tafel als een pudding waaruit iemand ongemerkt de gelatine had verwijderd. Het was alsof men aan tafel geen debat hield, maar een spelletje dierenhints aan het spelen was waarbij Ad zojuist het kaartje had getrokken waarop stond dat hij een verlegen weekdier moest uitbeelden. Het resultaat is bekend. De PvdA is er nooit meer bovenop gekomen en de partij zit erger met zichzelf in de knoop dan een wees met een oedipuscomplex. De nederlaag gaat echter verder dan een nationale kwestie. Sinds Melkert het in Nederland verprutste, lijkt iedereen in Europa te beseffen dat het socialisme haar langste tijd gehad heeft. In Duitsland heeft men nog liever een vrouw aan de macht, Gordon Brown tekende voor de slechtste machtsovername door een cycloop sinds von Stauffenberg en de enige reden dat rood in Spanje nog regeert is omdat de natuurlijke bondgenoten van het socialisme, Arabieren, in verkiezingsweek een campagneteam op pad stuurden dat in plaats van de obligate pennen en sleutelhangers semtex uitdeelde in de ochtendspits.
Een mislukking als dat moet toch vreten aan een mens, maar op Ad Melkert heeft het een ander effect: een warme, kietelende sensatie. Lekker, bijna. Stille wateren hebben diepe gronden, of in het geval van Ad: diepe kelders. Hij staat namelijk bekend als een liefhebber van SM en bezoekt regelmatig clubs waar dure schoenen alleen op de dresscode staan als ze direct na binnenkomst in je anus verdwijnen. Dat verklaart een hoop. Er is immers geen tepelklem, afgebonden eikel of staalwollen onderbroekje dat qua pijn en vernedering kan tippen aan de gemiddelde verkiezingsuitslag bij de PvdA.
Met Melkert hoeft niemand medelijden te hebben, zeker niet als je bedenkt dat hij na zijn nederlaag naar New York mocht verhuizen. Maak je er een potje van in de derde wereld dan beland je uiteindelijk achter de tralies in Den Haag, verpruts je het in Den Haag dan beland je uiteindelijk achter een stagiaire in New York. Een chique vorm van mededogen, dat is het. Menslievendheid. Dan kan men in de necrologie zetten dat je de laatste jaren in New York hebt doorgebracht, zodat je alsnog een zweem van geld, macht en succes meekrijgt; een fijne herinnering om de laatste jaren mee door te komen. Wat men er niet bij vertelt is dat het een façade is. Dat Ad Melkert helemaal niets te vertellen had en ’s werelds meest bruisende metropool in werkelijkheid niets anders is dan één groot hospice waarin Europa’s gestrande elite aan een pijnverzachtend infuus van onkostenvergoedingen en kalfslederen stoelen ligt, dat er een nachtzuster is die al die falende bureaucraten ’s nachts komt influisteren dat ze er wel degelijk toe doen, en op hun glimmende gezichten de oogleden sluit.
In de Verenigde Staten wordt de gast die het leukste praatje kan houden automatisch tot president gekozen. Eloquentie bepaalt je status op de sociale ladder en volgens die wetten had Ad Melkert recht op een baantje als assistent-hotdogverkoper of ondernavigator op de nachttaxi. New York is echter ook een gastvrije stad, waar mensen – zelfs Ad – in hun waarde worden gelaten zolang ze zich maar nergens mee bemoeien. Een goede gast serveert geen thee en koekjes en het huis van de gastheer, laat staan dat hij de badkamer een stevige poetsbeurt geeft. Ad Melkert toonde zich een verschrikkelijke gast. In plaats van dankbaar te zijn dat hij in stilte de laatste jaren van zijn politieke loopbaan mocht slijten, probeerde hij keer op keer te promoveren, raakte in opspraak, weigerde op te stappen en werd uiteindelijk op het vliegtuig naar Bagdad gezet. Op weg naar zijn volgende melkertbaan.
Deze zomer werd hij benoemd tot VN-gezant in Irak, eindelijk een baan waar hij op zijn plek is. Je hoeft er niet te kunnen debatteren, luisteren naar de Amerikaanse opperbevelhebber is voldoende. Voor de linkse milieufanaat hebben ze een heuse groene zone aangelegd en de locals delen zo in Ad’s liefde voor SM dat groepjes gemotiveerde vrijwilligers ’s avonds mensen in busjes sleuren om hen te enthousiasmeren voor wat sadomasochistisch vertier. Er is een goede kans dat Melkert, net als een van zijn voorgangers in 2003, om het leven komt in de Iraakse hoofdstad. Laten we hopen van niet, maar ik zal er voor hem zijn als het zover is. Ik zal waken aan zijn graf, ik zal de verwelkte rode roos naast hem begraven en door de tranen heen glimlachen om de inscriptie op zijn steen. ‘Hier ligt Ad Melkert. Hij werkte in New York.’
StB