Monthly Archives: september 2011
Ik was op bezoek bij mijn vriend de kunstenaar. Hij kon in deze tijden wel wat steun gebruiken. Wat geld ook trouwens. En wat te eten. Toen hij de deur van zijn zolderetage voor me opende vermoedde ik meteen dat de magere stakker de afgelopen tijd maar een ding moest hebben gehad om op te kauwen: zijn pamfletten tegen de bezuinigingen.
Op de zolder rook het alsof er ergens onder de stapels papier een middelgroot zoogdier lag te ontbinden. Gelukkig, iets te eten had hij dus toch nog wel. De gesloten gordijnen voor het kleine raampje waren met ducttape aan elkaar geplakt, maar zelfs in het halfdonker was te zien dat de kunstenaar niet meer had schoongemaakt sinds het kabinet zijn handen had geamputeerd. Want zo voelde hij dat. Niet zo letterlijk natuurlijk (voor de tv lag ook gewoon nog zijn rukmatrasje) maar toch. Verstrooid en wat ongemakkelijk veegde hij een bergje tissueproppen van de bank om me een zitplaats aan te bieden. Zelf liet hij zich neervallen op een stapel kranten waar zo te zien de kortingsbonnen al uit waren geknipt.
Continue reading
Het societyleven brengt de mens op gekke plekken en leidt zo nu en dan tot interessante ontmoetingen. Zo maakte ik laatst op het tuinfeest van uitgeverij Prometheus kennis met een aardige, intelligente jongeman. Goed, of hij aardig was kan ik niet helemaal beoordelen wegens mijn overdadige rosé-inname. Maar hij had in ieder geval een lijf dat niet zou misstaan op mijn onderlaken. En trouwens ook niet op mijn keukentafel. Continue reading
Het plafond is gelig en het behang krult in de hoeken los van de muur. Het rook zoet muffig toen zij voor mij de deur naar de huiskamer opende. Een mix van Werther’s Echte en nootmuskaat vulde mijn neus. Ze vroeg of ik een kop kruidenthee wilde, en ik zei ja. Nerveus nippend aan het hete water zat ik daar, heen er weer schuivend op het hippe VT-wonen bankstel met daarboven een strak lijnenspel op canvas. Deze plotse uiting van moderniteit onthulde haar levenshouding. Dit is een vrouw die ondanks dat het allemaal wat moeizamer gaat, het idee heeft dat het hoogtepunt nog moet komen.
Nu mijn broek in een slordige prop in een hoek van de kamer ligt en ik mijn ogen sluit, voel ik het enthousiasme van een twintigjarige warm heen en weer gaan. Haar netjes geverfde haar baant zich een weg over mijn onderbuik. Niets aan wat ik zie of voel doet me vermoeden dat ik te maken heb met een 81-jarige. Niets doet vermoeden dat ik op dit moment gepijpt word door die lieve mevrouw Mies Bouwman. Het kan snel gaan. Ik kwam hier toch gewoon voor een interview? Continue reading
Heeft u ook een mening? Mooi zo, houd die dan lekker voor uzelf. Het zal een tijdje wat ongemakkelijk voelen in de ochtend, maar wie weet groeit u er overheen. U denkt er misschien nog een keertje aan terwijl u bij de bakker een kwarkbol bestelt, maar verder blijft uw briljante idee voor een column waarin Christiano Ronaldo door een kus van Marjon de Hond in een heteroseksueel verandert, slechts bestaan in het schimmige gebied van uw verbeelding.
Het kan echter zo zijn dat het gevoel sterker wordt. U bent immers van mening dat uw pennevrucht best geestig is en uw vertrouwen groeit met de dag. U waagt het erop en stuurt in voor de kolomkompetitie, de eerste prijsvraag van het jaar. Vanaf dan ligt uw lot in onze handen en wie weet vinden we het wel aardig.
Het maakt niet uit of u graag wilt vertellen dat u vuiligheid met korting bestelt via Grouporn of dat het u ook verdomd weinig interesseert waar Michel Houellebecq is, de keuze is aan u. We geven u 500 woorden. En doe eens gek, stop er een grapje of twee in. Dan kan u zo maar eens een tas met boeken winnen, of wie weet een redacteurszetel. U weet wat u te doen staat.
Moeders, houdt uw dochters binnen. Nee, Hannibal Kaddafi heeft nog geen politiek asiel gekregen in Nederland, en ook is Dutroux niet weer eens ontsnapt. Het is dit keer niet de maagdelijkheid van onze dochters die in gevaar is; het zijn hun ledematen. Die van ons allemaal trouwens. Reden daarvoor: de wolf is terug in het land. Dat betekent niet dat die psychedelische rockband bestaand uit drie van een stoere krentenbaard voorziene tieners is teruggekeerd van een tournee langs de Vlaamse concertzalen. Veel beter: de Canis lupus, het dier dat in sprookjes steevast eindigt met meer stenen in z’n maag dan Henkjan Smits in zijn nieren, is weer sluipend rond boerensteeën te vinden. Continue reading