Monthly Archives: september 2010
Fijn, aangenaam, lekker, verrukkelijk, hemels, prima, prettig, zalig, smakelijk, fantastisch, geweldig: er zijn vele woorden te bedenken om aan te geven dat je iets leuk of lekker vindt. De dames Campert en Van Kooten gebruiken ze niet. In hun boek C’est la vie, waarin ze het historische genre van de gebundelde mailwisseling opnieuw leven in blazen, vinden zij alles heerlijk. Nou, ja bijna alles dan. Een enkele keer vinden ze iets zelfs héérlijk.
Het geluid van paardenhoeven in de straat? Heerlijk. De stilte in het nieuwe huis? Heerlijk. Even een paar daagjes weg naar het buitenhuis in Iviers? Heerlijk. En lezen natuurlijk, ook al zo heerlijk. Want hun mannen mogen dan grote schrijvers zijn, ook zij zijn dol op literatuur. Nee, ze zijn heus niet van de straat. Zo schrijven ze over het ‘heerlijke Extremely Loud & Incredibly Close’ en die verrukkelijke Annejet van der Zijl. Maar bovendien schrijven ze in C’est la vie over de ‘heerlijke dagen’ die ze beleven met elkaar, hun kinderen en hun kleinkinderen. En vooral natuurlijk met hun ‘gezellige onvoorspelbare mannen’. ‘Héérlijk’, aldus het commentaar van de dames. Continue reading
Ik stond in de rij in de Bruna om mijn zojuist aangeschafte Hitkrantschoolagenda af te rekenen, toen de man voor mij vroeg naar het nieuwe boek van ene Coolio. Mijn hart sloeg over. Zou de fameuze rapper van Gangsta’s Paradise dan toch eindelijk zijn levensverhaal hebben opgetekend? Doe mij ook zo’n boek, schreeuwde ik. Het boek dat ik in mijn handen gedrukt kreeg rekende ik af en spoedde mij naar huis. Ik bleek De beschermengel, het nieuwste boek van Paulo Coelho gekocht te hebben. En dan weet u het wel. Geen heroïsche verhalen over schietpartijen en cokeverslavingen, maar een boek dat zich het best laat kenmerken door dat het zo’n fijn gevoelsding is. Wat dat betreft hebben Paulo Coelho en gonorroe een hoop overeenkomsten.
Her en der schreeuwt men deze dagen moord en brand met betrekking tot de opkomst van de PVV en praat men over immigranten als ware het een bedreigde diersoort. Nu zal ik als allochtoon niet ontkennen mijn leven in Nederland niet altijd over rozen gaat. Maar als er iémand is die mij de laatste tijd het gevoel heeft gegeven hier thuis te zijn, dan is het Geert Wilders wel. Continue reading
Misschien zijn het de unheimlich schone meren of de vervelend frisse lucht. Het kan de kameleonreeks zijn die het hem deed, de hoopvolle gezichten wanneer het vriest of het feit dat een provincie schijnbaar recht heeft op een eigen sectie in de universiteitsbibliotheek. Feit is dat ik een zekere agressie voel opborrelen wanneer Friesland ter sprake komt. Ik ben ooit al eens op de vuist gegaan met zo’n irritant bonte koe, en als ik de Beer van Lemmer ooit tegenkom dan haal ik een ring door zijn neus en verkoop hem aan een zigeuner zodat hij de rest van zijn leven op een straathoek in Boekarest kan dansen. Continue reading
Als De Groene Amsterdammer een boek tot de grond toe afbrandt, dan moet er iets aan de hand zijn. Afgelopen week was het zover. Marja Pruis was voornemens de nieuwe roman van Dimitri Verhulst te bespreken, maar schreef in plaats daarvan een recensie van de nieuwe Brusselmans: ‘De laatste liefde van mijn moeder zou op deze plek besproken worden, ware het niet dat er amper wat over te zeggen bleek. Misschien is het het succes van zijn vorige romans, misschien is het algehele lamlendigheid, feit is dat deze nieuwe episode uit een boertige familiegeschiedenis zeldzaam lusteloos en zouteloos wordt opgediend. (…) Het is niet lollig, niet boeiend, niet schrijnend, het boek ziet er lelijk uit en er staat een drukfout in.’ Alsof Playboy een kleurplaat op de centerfold zet. Continue reading