Monthly Archives: juli 2014
Foto: Hajo Hoffs
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?– Piet Paaltjens, ‘Aan Rika’
Donderdag bereikte ons het nieuws dat oud-redacteur Laurens van der Graaff aan boord was van vlucht MH17, samen met zijn vriendin Karlijn Keijzer op weg naar een vakantie in Indonesië. Tussen 2010 en 2013 hadden we bij Propria Cures het genoegen hem in ons midden te hebben. Met Laurens verliezen we behalve een betrokken oud-redacteur en een groot talent bovenal een fantastische vriend. Hij zal verschrikkelijk gemist worden.
Laurens zal zelf ongetwijfeld herinnerd willen worden om zijn woordgrappen, met vondsten als ‘De Banaanslag,’ ‘Kiwi’s op een bed frambozen’ en ‘Nooit meer Sla’, die hij optekende in een PC-Top 20 (!) over groente en fruit in de wereldliteratuur. Daarmee zouden we hem echter ernstig tekort doen. Ook in zijn langere stukken excelleerde hij, bijvoorbeeld toen hij Danny Mekic neerzette als ‘een inventieve knul met de authenticiteit van een VVV-bon’, of de treffende karakterisering van Lenie ‘t Hart als ‘de Cruella de Vil van het waddengebied’. Onvergetelijk was zijn optreden op Lowlands, toen hij een bomvolle Titty Twister tevergeefs naar de kotszakjes onder de stoelen deed grijpen met een fictief – we zeggen het er maar bij – verhaal over een vrijage met Mies Bouwman.
Voor mensen die Laurens kenden was het geen verrassing dat er een luchtdoelraket aan te pas moest komen om dat machtige lijf van hem tot stilstand te brengen. Laurens was, anders dan de meeste PC-redacteuren, die met een mengeling van afgrijzen en onbegrip naar elke vorm van fysieke inspanning kijken, bijzonder sportief van aard. Hij was naast zijn redacteurschap actief voor roeivereniging Skøll en vulde de lege uurtjes met basketbal en squash. De sport was echter niet het enige dat Laurens tot een uitzonderlijke redacteur maakte. Laurens was aimabel, geïnteresseerd, oprecht. Hij was, kortom, een prettig mens, en bleef tot aan het einde goed bevriend met iedereen die met hem in de redactie heeft gezeten. Weinig verrassend: Laurens raakte bevriend met vrijwel iedereen die op zijn pad kwam. Het feest kon pas beginnen als Laurens er was. Hij slingerde zijn tas (een kuub bruine boterhammen incluis) de hoek in, riep op maximaal volume ‘Halllootjes!’, deelde grote handen en klapzoenen uit, en trok de boel op gang. Het vooruitzicht van een borrel zonder onze boezemvriend en gangmaker is ronduit beangstigend; het beeld van een café vol zwijgend aan hun bierviltjes plukkende redacteuren dringt zich op.
Behalve als polemist en als sportman heeft Laurens zijn uitzonderlijke talent voor menselijke omgang ook in het onderwijs aan het werk gezet. Wie Laurens ooit bezig heeft gezien als leraar Nederlands aan het Geert Groote College in Amsterdam weet dat het voor zijn leerlingen een onschatbaar verlies is dat ze hem na de vakantie niet meer terug zullen zien. Menig leraar zal een leerling, die een van de meest gruwelijke scènes uit Van den Vos Reynaerde in een levendige tekening uitbeeldt, straffen. Laurens deelde de tekening gierend op zijn Facebookpagina. Kort voor zijn overlijden nam hij zijn leerlingen nog mee op excursie naar de Koninklijke Bibliotheek. Tot zijn eigen verbazing kreeg Laurens ook daar weer het onmogelijke voor elkaar, en bladerde hij hoogstpersoonlijk door het kapitale Gruuthuusehandschrift, voor elke neerlandicus een droom die werkelijkheid wordt. Wanneer hij gepassioneerd vertelde over het leraarschap zagen wij voor ons hoe Laurens met zijn donderstem ‘Aan Rika’ van Piet Paaltjens voordroeg, een van zijn favoriete gedichten, en tegelijkertijd zijn leerlingen verhoedde voor de dt-fouten die hij zelf ook ooit had gemaakt. Als Laurens tien jaar eerder met lesgeven was begonnen, waren er heel wat minder kutboeken verschenen.
In januari 2013 moesten we, na een memorabele tweëeneenhalf jaar, dan toch echt de Uittree van Laurens ontvangen (door hem overigens gemaild met als onderwerp ‘Uitreet’). Hierin gaf hij aan dat hij altijd nog eens Thomas Roosenboom op zijn schouders door de stad had willen dragen. Dat dat niet meer kan is een verlies waar Roosenboom mee zal moeten leren leven. Aan het slot van zijn Uittree prijkte zijn allerlaatste zin als PC-redacteur: ‘En als ik doodga, draait u dan het thema van Jurassic Park.’ Hier kunt u het vinden, u weet wat u te doen staat. Een laatste ongerealiseerde wens was die om, als een van de weinige PC-redacteuren, volkomen vergeten te worden, ‘om met dat unicum vervolgens wel afgrijselijk beroemd te worden natuurlijk.’ Dat zal hem helaas nooit meer lukken. Had je maar niet zo’n onvergetelijke gast moeten zijn, Laurens.
Foto: Hajo Hoffs
Посвящается светлой памяти Лауренса ван дер Грааффа, бывшего редактора легендарного голландского сатирического студенческого еженедельника «Propria Cures» (учрежденного в 1890 году).
В четверг мы получили новость о том, что наш бывший редактор, Лауренс ван дер Граафф был на борту рейса MH17. Вместе со своей подругой, Карлейн Кейзер, он отправился в отпуск в Индонезию. Для нас было честью работать с ним с 2010 по 2013 год в «Propria Cures». Потеряв Лауренса, мы лишились не только преданного своего делу редактора и невероятно талантливого человека, но и удивительного друга. Нам будет ужасно его не хватать…
Dat voetbal en haat goed samengaan is een cliché van jewelste. Een vaak onderbelicht aspect van deze uitspraak is echter dat voetbal, als een van de weinige onder de schismerende sociale verschijnselen, dusdanig met haat is vervlochten dat het kansen op verbroedering biedt. Stel u bent voetballiefhebber, en u treft het ongenoegen per ongeluk een gesprek aan te knopen met een militante voetbalhater (n.b. dus niet het lijdzame soort, daar heb ik oprecht mee te doen). Beeldt u zich dan in dat het gesprek over het Duitse nationale elftal gaat. U zult zien dat u met de voetbalhater meer haat gemeen heeft dan u kon vermoeden.
In vroeger tijden bestond er op onze aarde een zeker evenwicht tussen krakers en politici. Geen van beide soorten vormde een bedreiging voor elkaars bestaan. Helaas is die omstandigheid veranderd. Tegenwoordig is er geen plekje meer in onze hoofdstad, waar krakers niet worden bedreigd met uitzetting, dankzij de meedogenloze minachting van het zich immer uitbreidende populisme. Continue reading