BennyDe page three girl in The Sun was weer bijzonder teleurstellend vandaag. Vanaf het groezelige papier van de tabloid keek een moederlijk meisje met een ronduit neerslachtige boezem hem met nietszeggende ogen aan. Wanda, zoals het kind zou heten, was topless gefotografeerd op het strand van Blackpool. Ze zat onderuitgezakt in het zand, waarbij de zware, peervormige borsten met de omlaagwijzende tepels haar buik bijna overlapten. Een buik waarin zich drie, vier huidplooien aftekenden. Dit was geen behelpen meer, dit was hopeloos. Onbegonnen werk. Hoezeer hij ook wrong en wrikte, zijn lid bleef als levenloos vlees in zijn hand liggen. Jason Travers, een jonge, ambitieuze ambtenaar op het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken, kon een vloek niet binnenhouden. ‘Stupid cow!’ siste het tussen de betegelde wanden van de toiletruimte. In het hokje naast het zijne deed zijn collega Carstairs inmiddels met diepe, bronstige keelklanken kond van zijn hoogtepunt. Verdomme, hij wel! Het kreunen van Carstairs ging gaandeweg over in een welgedaan zuchten. Begeleid door een tevreden ‘Pomper de pompom pom pom!’ klonken daarna het doortrekken van een toilet, het dichtritsen van een gulp en het opsteken van een sigaret. Ook roken was in de kantoorruimten niet toegestaan.

‘Hè hè, dat lucht op!’ zo vatte Carstairs het resultaat van zijn orgasme samen. ‘Voor een civil servant bij het Foreign Office gaat er toch niets boven een lunchtime wank in de bog. Wat jij, Travers?’

‘Met mij wordt het niets vandaag, Tubby,’ verzuchtte Travers, terwijl hij in een laatste maar vruchteloze poging zijn lid liet rondzwaaien als de staart van een nijlpaard dat zich ontlast. ‘Het wordt helemaal niets. Of beter gezegd: het wordt niets met die waardeloze teef in The Sun!’

‘The Sun?’ De stem van Carstairs sloeg bijna over van ongeloof. ‘Wat doet een big fisted wanker als jij nou met The Sun? Laat ’ns zien!’

Travers stak de tabloid onder het schot tussen de hokjes door. Natuurlijk had Carstairs gelijk. The Sun, dat was maar een braaf blaadje vergeleken bij de overige publicaties op het gebied van zijn hobby. Maar alle handbagage werd bij binnenkomst gecontroleerd en hij kon toch moeilijk met de Bitch, de Slut of de Tart onder zijn arm naar binnen lopen. De voormalige sergeant die in zijn gala-uniform van de Horse Guards als portier dienst deed, zag hem al aankomen. Daarom haastte Travers zich aan het begin van zijn lunchpauze naar de mottige krantenverkoper die elke dag tegenover het ministerie postvatte en met een Cockney-accent de koppen omriep. En steeds keek de voormalige sergeant hem laatdunkend na wanneer hij met een exemplaar van The Sun terugkwam. Zou hij het weten?

Naast hem hoorde hij Carstairs in hoongelach losbarsten. ‘Maar dat is toch geen gezicht, man! Dat wijf hebben ze uit een bingohal geplukt. Probeer dit eens. Bladzij zes en zeven.’

Travers opende de Daily Mail die Carstairs hem onder het tussenschot had toegestoken en viel in een fotoserie over Diana Spencer in de rol van prinses van goede daden, voor deze gelegenheid actief als troosteres van landmijnslachtoffers, leprozen, hongerlijders en aidspatiënten. Meteen kwam zijn lid met sprongen overeind. Eerst nog timide, maar alras brutaler stak het zijn kopje tussen de panden van zijn overhemd en binnen de kortste keren was zijn smalle, spitse en typisch Engelse geslacht tot volle wasdom gekomen. De Princess of Wales, die een meer dan comfortabel bestaan zo knap wist te combineren met wat belangstelling voor de minder bedeelden, had ondanks haar pepermunt-koele uitstraling een sterke aantrekkingskracht op hem. Waarschijnlijk door haar gave de man in de straat geheel ten onrechte het gevoel te geven géén nobody te zijn.

‘Give it a try with Lady Di!’ spoorde Carstairs hem aan, maar Travers had geen aansporing nodig. Hij had zijn pook al ter hand genomen en schakelde in steeds hogere versnellingen.

‘Wat jammer toch, Travers, dat we onze koloniën zijn kwijtgeraakt,’ zo mijmerde Carstairs, die na zijn middagclimax altijd wat filosofisch gestemd was. ‘Een leuke buitenpost had me wel wat geleken. India, bijvoorbeeld. Op tijgers jagen vanaf de rug van een olifant. Of nee, stropers schieten in Afrika. Vanuit een helicopter. Met zo’n witte tropenhelm op.’

Maar Travers hoorde hem niet. Zó snel schoof zijn bleke hand heen en weer rond zijn roodaangelopen roede, dat deze nog slechts een witte waas was. Gefixeerd op een foto van Diana die een stervend jongetje aan haar hart drukte, ontlaadde Travers zich in de toiletpot. ‘Fucking bitch!’ siste hij tussen zijn tanden, terwijl hij zijn nageslacht op het riool loosde. Hijgend en naar adem happend, keek hij met plotselinge maar voorspelbare walging neer op zijn lid dat als een verkouden wortel uit zijn nog napompende hand stak. En zoals elke keer nam hij zich plechtig voor het nooit, nee, nooit meer te doen.

Ulrik Unger

Archief