Vorig jaar verscheen Echte mannen eten geen kaas van Maria Mosterd, ‘vier jaar in handen van een loverboy’. Marketingtechnisch gezien overkwam haar precies het juiste: 170.000 exemplaren werden verkocht. En dat heeft Maria’s moeder, Lucie Mosterd, goed begrepen. Onder de titel Ik stond laatst voor een poppenkraam doet zij nu haar verhaal. Het is alleen nog wachten op het moment dat loverboy Manou –ik zeg liever liefdesbrenger, loverboy dat klinkt zo gemeen- zijn verhaal neerpent.
Twaalf lentes jong is Maria als ze voor het eerst geneukt wordt. Niet in het gras na een romantische picknick in het park of stiekem met het licht uit op haar slaapkamer onder haar eigen Aladdindekentje, nee, haar vriendje Manou neemt haar mee naar een paar vrienden om doekoes te verdienen. In een minimaal ingericht flatje in Rotterdam moet ze blowen, eerst aan jonkoes en later aan de donkere piemels van Manou’s vrienden.
De maanden, jaren erop moet Maria met Romano en alleman naar bed. Ze dealt drugs, smokkelt wapens en werkt nieuwe meisjes de prostitutie in (wat niemand haar kwalijk neemt, Maria is immers ‘slachtoffer’). Haar vriendje Manou brengt haar steevast naar haar werk, haalt haar op en zet haar weer veilig thuis af. Zij verdient de kost voor de twee. Een geëmancipeerde relatie dus.
De moeder van Maria, Lucie Mosterd, dacht daar anders over en heeft meteen gedaan wat een moeder zou moeten doen. Ze is naar de politie gestapt. Want hoe kan het dat Lucie in die vier jaar nooit gebeld is door Maria’s school? Waarom hangen daar niet overal camera’s om die jongens buiten de deur te houden? Waarom kwam het tijdens mentorgesprekken niet ter sprake dat Maria de helft van de tijd geen biologie volgde maar biologie uitvoerde? Dat haar dochter stelselmatig door grote groepen Antillianen werd verkracht, mishandeld en bedreigd, interesseerde Lucie niet, zoiets gebeurt nu eenmaal. Lucie klaagde de school aan. Want de school heeft geld, en dat is waar het Lucie uiteindelijk om te doen is.
Na de rechtszaak begon Lucie aan haar eigen boek, waarin zij vertelt hoe het is als je dochter vier jaar in handen van een loverboy is. Een indringend verhaal, want vier jaar lang had zij he-le-maal niets door terwijl haar dochter van alle kanten (ha, ha) verkracht werd. Maria rookte tien joints per dag en Lucie kon alleen maar denken dat haar dochter weer naar het zwembad was geweest. 223 bladzijden lang vertelt Maria’s moeder dus hoe ze de planten water geeft terwijl haar dochter met de beentjes in de lucht de volgende goudgetande Antilliaan tot zich neemt. Voor het spannende verhaal had zij het boek dus niet hoeven schrijven.
De stilist Lucie Mosterd kan ook gemist worden. De opmerking ‘één ding is zeker: haar schrijftalent heeft Maria niet van een vreemde’, een zin op de achterflap, dekt de lading misschien het best. Een voorbeeldje van het schrijftalent van dochterlief, rechtstreeks gecopy/paste vanaf Maria’s eigen blog.
hall0 allemaal,,,!!!,, =D
in februari k0mt het b0ek van mijn m0eder uit,,,, ‘ik st0nd laatst v00r een p0ppenkraam’,,, dus iedereen m0et dat b0ek natuurlijk gaan lezen,,, mijn tweede b0ek Bindi,,, komt wat later uit,,, 0mdat dus eerst het b0ek van mijn m0eder uitk0mt,, Bindi k0mt in april,, als het g0ed is,,,ik h00p t wel,,,=P
0k dat was t,,, dus nu weten jullie allemaal welk b0ek jullie m0eten halen in februari,,,!!!!
0key bye,,
Sterk staaltje pr0za ja.
En voor haar dochter heeft Lucie de roman ook niet hoeven schrijven. Die vertrok na de vier jaar voor twee keer zes maanden naar India om even bij te komen. Blijkbaar veegde ze liever een jaar lang haar reet af met haar handen dan dat ze met haar moeder aan de thee moest om haar verhaal te doen. Maria kwam in India tot inkeer en eenmaal thuis zag ze in dat ze niet meer terug moest naar Manou.
Moeders job zat erop.
Wat betreft de afhandeling van het trauma van haar dochter dan. Moeders geheime missie begon nu pas. In de tijd dat Maria haar spirituele ik aan het herontdekken was schreef Lucie haar boek. Dat boek zou nu binnenkort uitkomen en het werd tijd om de media op te zoeken. Lucie schoof –met haar dochter als handige marketingtool- aan bij De Wereld draait door en Lucie werd–mits haar dochter dan ook mee zou komen- geïnterviewd voor de Volkskrant. Maria mocht hetzelfde praatje houden dat ze bij het verschijnen van haar eigen boek ook al hield, met als enige verschil dat haar moeder nu subtiel haar eigen boek ook onder de aandacht kon brengen. Over de inhoud van dat boek werd nauwelijks gesproken.
Want zonder dochter is het verhaal van Lucie niets meer dan dat van iemand die vier jaar lang niets heeft meegemaakt. Lucie Mosterd wil niets meer dan over de rug van Maria Mosterd doekoes verdienen. En ze is niet de eerste.