120/24
Bij de AKO-boekhandel in het station stond hij bekend als Aldi-tas, omdat hij altijd een boodschappentas van deze Duitse supermarktketen bij zich had. Niemand wist hoe hij heette of waar hij vandaan kwam. Bijna iedere dag liep hij de AKO binnen, bleef een kwartier tot een halfuur in de boeken bladeren en ging weer weg zonder iets te kopen. Op de weinige dagen dat hij niet langskwam zeiden de personeelsleden tegen elkaar: ‘Weet je wie er vandaag niet was? Aldi-tas.’
Hij moest ergens in de dertig zijn geweest en had stroblond haar dat, met de scheiding links, altijd netjes gekamd was. De bril met donker montuur maakte een belezen indruk en het smalle snorretje zag er verzorgd uit. Maar aan zijn kleren was te zien dat het niet zo goed met hem ging. Hij droeg altijd dezelfde bietenkleurige windjekker en blauwe trainingsbroek met twee witte strepen opzij. Aan zijn voeten had hij, ongeacht het seizoen, plastic badslippers en dikke, grijze sokken.
En dan die tas.