120/03
Een jonge intellectueel had met kromme tenen naar Zomergasten zitten kijken. De fragmenten vond hij saai, net als de gast overigens maar omdat hij al zijn boeken en kranten uit had maakte hij de drie uur vol. Toen hij de tv uitzette meende hij zich voornamelijk leeg te voelen, op een hartgrondige weerzin voor de presentatrice na. Die nacht echter, bezocht de gast hem in zijn droom. Ze had nog steeds het roze pleistertje om haar vinger en terwijl ze hem zachtjes besteeg fluisterde ze onverstaanbare woordjes die klonken als het stemmen van een orkest.
Continue reading
Bestonden ze nog maar, dierenactivisten zoals ze vroeger waren. Hysterische poezenvrouwtjes die naar bontdragers riepen dat het moordenaars waren, of veganisten die zo nu en dan een manifestatie hielden en halverwege massaal flauwvielen door de combinatie van bloedarmoede en opwinding. Die dagen zijn lang vervlogen. De actievoerder van vandaag heeft een driedaagse mediatraining achter de rug voordat hij überhaupt een keer ‘boe’ mag roepen naar de plaatselijke slager. En hoewel elke ludieke actie die faunafetisjisten tegenwoordig organiseren meer weg heeft van een ingestudeerde act op de bonte avond dan een bevlogen protest, werkt het wel degelijk.
Morgen om half 10, RTL4
In HP/De Tijd, het blad voor de hardwerkende man te Almere, stond een interview met Henk van der Meyden. Over Van der Meyden las ik in een profiel in het blad De Journalist ooit dat hij “mosgroene” tanden heeft. Op de foto’s bij het interview viel dat niet te controleren: Van der Meydens tanden blijven buiten zicht.