Gastbijdrage
Zo, dus u bent eerstejaarsstudent? Goede vakantie gehad? Ik kan me voorstellen dat u na uw vwo- of havo-examen, of het volbrengen van uw mbo-4, het direct op een zuipen hebt gezet. Of met de goedkoopste lijnvlucht naar een trashy badplaats in Spanje bent gevlogen. En nu wacht dan eindelijk het studentenleven: Seks, Drugs en Rock & Roll.
Het begint met een rapper die mag vertellen hoe zijn leven eruit ziet: naar de sportschool gaan, liedjes opnemen, optreden, actiefilms kijken. Heel soms leest hij een boek, over leidinggeven. Wat is zijn favoriete luchtje? ‘Chic van Carolina Herrera.’
Op de volgende pagina’s het ‘verhaal van de week’. Deze week over ‘generatie waxjas’, een nieuwe stroming die onder twintigers is ‘te ontwaren’. Auteur van het stuk is ook twintiger en draagt ook een waxjas.
Wat doen de waxjassers? Ze gaan naar café’s ‘waar gezelschapsspelletjes op tafel staan en laptops worden geweigerd’ en zetten daar in vage termen hun levensvisie uiteen: dat wereld om hun heen niet zo onnozel is als zijzelf tot voor kort nog waren. Continue reading
Drie weken geleden verscheen mijn boek Het zusje van de bruid, een literair-journalistiek verslag van mijn relatie met een steenrijke Shell-dochter uit Wassenaar die leed aan het borderline-syndroom. Deze Shell-dochter had een oudere zus die trouwde met iemand die net als ik bij een in Amsterdam gevestigd weekblad werkte.
Terwijl de Shell-dochter en ik samenwoonden in een kapitaal pand aan een Amsterdamse gracht richtte zij zich snuivend, zuipend, snijdend en spuitend te gronde. Van haar geliefde veranderde ik in een mantelzorger die tegen beter weten in hoopte dat alles nog goed zou komen. De rest van het verhaal lees je maar in het boek.
Naast verschillende gunstige besprekingen in Nederlandse en Vlaamse tijdschriften en kranten, lokte mijn boek twee opmerkelijke recensies uit: één van Elsbeth Etty in NRC/Handelsblad en één van zekere Natasha Gerson in De Groene Amsterdammer.
Ik raad Cees Nooteboom, Marcel Möring en Henk Hofland, om drie hedendaagse ‘grote’ schrijvers te noemen, aan de aanbiedingsfolder Vertaalde literatuur voorjaar 2011 van De Bezige Bij niet te lezen. In ieder geval niet als ze in de folder Nederlandse literatuur voorjaar 2011 de teksten over hun nieuwe boeken hebben gelezen.
Het lijkt of De Bezige Bij na de dood van de grote kanonnen Reve (2006), Wolkers (2007), Claus (2008) en Harry (2010) geen geloof meer heeft in auteurs van eigen bodem. Om tot die conclusie te komen hoeven we alleen maar de superlatieven te tellen in de teksten over de nieuwe boeken.
In de folder Vertaalde literatuur voorjaar 2011 komen de mooiste loftuitingen voorbij. Over ‘Het Mussolinikanaal’ van de Italiaanse schrijver Antonio Pennacchi (als hij Pennacchi Antonio had geheten had ik ook geloofd): meeslepend, episch, wervelend, knap, rijk, groots, bijzonder, indrukwekkend, tragisch, opmerkelijk, intiem, onvergetelijk, dramatisch, kleurrijk, helder, humoristisch, ontroerend, en intiem. 18 superlatieven.
Her en der schreeuwt men deze dagen moord en brand met betrekking tot de opkomst van de PVV en praat men over immigranten als ware het een bedreigde diersoort. Nu zal ik als allochtoon niet ontkennen mijn leven in Nederland niet altijd over rozen gaat. Maar als er iémand is die mij de laatste tijd het gevoel heeft gegeven hier thuis te zijn, dan is het Geert Wilders wel. Continue reading