De laatste weken word ik geplaagd door een curieuze droom. Ik loop door de stad en merk dan plots dat ik achtervolgd word door een meisje. Althans, door iemand met een wijvenkapsel. Telkens wanneer ik omkijk, duikt hij vlug achter een groentekraam of verbergt zijn gezicht achter een grote krant. Ik word achtervolgd door Ernst-Jan Pfauth, blogevangelist en beginnend schrijver. Dromen, zeker terugkerende, hebben meestal een goede reden. Het zijn de waakhonden van de ziel, zodra er onheil dreigt, slaan ze aan. In dit geval moet mijn onderbewuste er deerlijk naast hebben gezeten. Want zoals iedereen weet: als een blogger besluit om een boekje te schrijven, is hij toch vooral een gevaar voor zichzelf.
De verwachtingen zijn er niet minder om. Sex, Blogs & Rock-‘n-Roll is publicitair al een succes, zo las ik onlangs een artikeltje in de Pers waarin Pfauth aan het lezerspubliek werd voorgesteld als de weblog-Mulisch. Hoewel hij zelf de eerste was om dat tegen te spreken, wilde hij nog wel het volgende melden: ‘Veel bloggers van nu zijn als de grote schrijvers van weleer.’ Natuurlijk, net zoals accuzuur de nieuwe lenzenvloeistof is, en gezwellen in het aangezicht de nieuwe lachrimpeltjes. Het is alsof je de kat van de buren bij z’n staart heb gepakt, en jezelf per decreet uitroept tot de nieuwe Steve Irwin. Als het dan toch nodig is om blogs ergens mee te vergelijken, dan zijn het dagboeken. Die hebben overigens één groot voordeel: er kan een slotje op.
Het succesverhaal van Ernst-Jan Pfauth begon op 2006, toen hij een uitzending van Pauw & Witteman bijwoonde. Jan-Peter Balkenende was ook te gast en bleek na afloop niet tevreden over de manier waarop het interview was verlopen. Hij wachtte tot het publiek weg was om zijn woede op de presentator te koelen. Hij rekende daarbij echter buiten Ernst-Jan Pfauth, die zijn jas in de studio had laten liggen. Toen hij die kwam ophalen, zag hij de ruzie en filmde het incident met zijn mobiele telefoon. Volgens Pfauth probeerde Jack de Vries hem het filmen nog te belemmeren, maar waarschijnlijker is de uitleg dat hij kapselgewijs voor een meisje werd aangezien en de Vries om die reden de aandrang voelde om tegen hem op te rijden. Hoe dan ook: Pfauth zette het filmpje online, en presto: vele tienduizenden mensen klikten het aan.
Veel mensen zouden genoegen nemen met zo’n kortstondige aandachtsgolf. Een paar interviewtjes op de radio, een mooi verhaal voor op verjaardagen rijker. Zo niet Ernst-Jan Pfauth, die de interesse voor zijn filmpje op merkwaardige wijze interpreteerde als interesse in zijn eigen persoontje. Hij besloot verder te bloggen, kon daar uiteindelijk zelfs van leven en schreef er dus een boek over. Alsof je de loterij wint en een bedrijfje begint in beleggingsadviezen. Sex, Blogs & Rock-‘n-Roll is dan ook een fascinerend werkje geworden, zij het met nogal een misleidende titel. De enige seks die erin voorkomt is de in overvloed aanwezige zelfpijperij, de muzikale component moet bestaan uit het geluid van teleurgestelde lezers die hun slapen in vierkwartsmaat op de rand van het nachtkastje bonzen, want ook het derde ingrediënt, blogs, is slechts mondjesmaat voorhanden. Nee, dit boek gaat toch vooral over Ernst-Jan Pfauth zelf.
Over de feestjes die hij bezoekt, de restaurants waar hij zijn vrienden mee naar toe neemt, over zijn stage in New York en vakantie vieren in Nepal. Je zou toch denken dat een internetpionier van zijn kaliber van het bestaan van waarbenjij.nu op de hoogte is. Met name het hoofdstuk waarin hij een nieuwe pyjama koopt is bloedstollend. Het is, waarschijnlijk onbedoeld, een briljante karikatuur van de blogosphere geworden. Uiterst trefzeker en onverbiddelijk neemt Ernst-Jan Pfauth zijn collega-bloggers op de hak. Hij parodieert op herkenbare wijze de hardnekkige neiging van bloggers om toch vooral over hun eigen leventjes te schrijven. Stukken die je verdrietig stemmen dat computers niet over een spijsverteringstelsel beschikken, zodat een warme straal braaksel in het gezicht de blogger van dienst meestal bespaard blijft.
Ernst-Jan Pfauth is een bijzonder talent. Hij bewijst dat je geen varken hoeft te zijn om truffels te vinden. Zonder ook maar één originele gedachte of scherpe zin op papier te zetten, heeft hij het toch maar mooi voor elkaar. Hij vond een uitgever, werd benoemd tot chef internet van NRC Handelsblad, er zijn zelfs mensen die hem betalen om praatjes te houden. Pfauth behoort tot een groep mensen waarvan ik heel lang niet heb geloofd dat ze echt bestonden. Noem het de netwerkgeneratie, generatie Y of generatie BKB. Een mythe was het. Een sterk verhaal om je scherp te houden, want daarbuiten zou wel eens iemand met een laptop en een twitteraccount op jouw baantje kunnen loeren. Net zoals je lastige kinderen vertelt over vrouw Holle, boemannen en Maarten van Rossem. Angstige mensen zijn vlijtige mensen.
Met Sex, Blogs & Rock-‘n-Roll is de mythe definitief werkelijkheid geworden. Groot geworden op ontkorst witbrood en schouderklopjes nemen de Ernst-Jan Pfauthen de wereld over. Ze weten dat talent ontbeerlijk is, soms moet je gewoon geloven dat iets kan. Aan het einde van de regenboog ligt een pot met goud, maar het kan ook geen kwaad om ook eens in de riolering te kijken. Als Ernst-Jan Pfauth ooit op een landmijn stapt, ligt er waarschijnlijk een kwartje onder. Mocht hij onverhoopt een soa krijgen, dan is het waarschijnlijk die ene die zo gezellig kietelt en in de verte wat naar aardbeien ruikt. Het leven is vol valkuilen, maar voor Ernst-Jan Pfauth zijn ze gewatteerd met donzen kussentjes. Als een vergeten jas al in een debuut resulteert, kan ik alleen maar hopen dat Pfauth voor zijn kinderen later van die handige tuigjes aanschaft.
Op Manuscripta zag ik hem. In een lunchroom deed hij verslag van het evenement vanachter zijn laptop. Naast de ingang stond een bordje met daarop: ‘Ernst-Jan Pfauth, de ultieme blogger’. Het was de bedoeling dat de lezers een praatje met hem konden maken of een boek laten signeren. Ze hadden alleen aandacht voor hun koffie en broodjes. Een meisje van de bediening liep op hem af: ‘Pardon mevrouw, maar gaat u nog wat bestellen?’ Hij keek op. Deze valkuil rook naar kruidige tomatensoep en schaamte. Het was een unieke kans. De uitgelezen mogelijkheid om deze confrontatie, deze fooi van de voorzienigheid, om te zetten in een moment van introspectie; in die ene allesbeslissende gedachte die al veel eerder had mogen komen: ‘Vierentwintig, wat jong eigenlijk voor een autobiografie.’ Maar hij tikte onverstoorbaar verder.
Ernst-Jan Pfauth, Sex, Blogs & Rock-‘n-Roll, Thomas Rap, € 13,90,