Op haar rug zag ik een moedervlek
En ik spuugde
En ik wreef
Maar hij wilde niet verdwijnen
Dus ik speelde het op safe
Ik vroeg
Wist je
Dat zo’n ding niets meer is
Dan een pannenkoek
met kankercellen
Ik voel het als mijn plicht
Je dat hier te vertellen
Je huilde
En ik prevelde
Wees maar niet bevreesd
Ik help je er doorheen, schat
Die tumor is geweest
Ik knaagde
En jij begon te smeken
Met mijn tanden bruin van het pigment
Leek de lente door te breken
Maar je lag daar, hield niet meer op met beven
En zwijgend nam ik afscheid
Want een echte held die pocht niet
Met het redden van een leven
Libor Tiltenaer