Zelf het afscheid van Camiel Eurlings was een bewijs van zijn genie. Een gedekte aftocht, zo vlak voor het opstappen van Wouter Bos en Hans van Mierlo. Bos verdween om huisman te worden; zeven uur op om boterhammen te smeren, klaar-over te spelen ergens in Noord. Ook Camiel koos voor zijn gezin, las ik. Wat men vergat om erbij te vertellen: hij heeft helemaal geen kinderen. Hij neemt de rest van het jaar vrij om een noord-zuidlijn aan te boren in zijn vrouw.
Het is een groot gemis. Met Camiel Eurlings verliest Nederland zijn enige politicus met potentie. Eurlings doet me denken aan iemand met wie ik vroeger samenwerkte toen ik bij wijze van bijbaantje van deur tot deur ging om mensen zover te krijgen om maandelijks geld over te maken naar een goed doel. Nu heb ik zelf een kop die uitnodigt tot het aanschaffen van dubbele sloten, maar mijn partner in crime was een natuurtalent. Freek, want zo heette hij, kreeg meer voet tussen de deur dan Sander V. Het was zo’n typische gladjakker, een paling in pak, die nooit de deur uitging zonder een klein kammetje dat hij in zijn achterzak bij zich droeg. Tussen het aanbellen door was het een gezellige jongen die graag vertelde over zijn vakantie-ervaringen. Zijn persoonlijke favoriet was een anekdote over een Oostenrijks vriendinnetje die hem er nog tijdens de daad van op de hoogte stelde liever niet in het gezicht gespritzt te worden. Freek liet zich niet van de wijs brengen en deed het lekker toch, waarna het meisje huilend en onder de herenzuivel het appartement verliet. Meestal begon hij nog tijdens het vertellen van dit laatste stuk al in zijn handen te klappen en met hoog opgezet stemmetje het, overigens minderjarige, meisje te imiteren. Daarna ging de voordeur open, vertelde hij met trillende stem over de gruwelen van lepra en kon een mooi bedrag bijschrijven. De moraal van dit verhaal? Freek leek in alles op Camiel Eurlings.
Er zijn mensen die op je kruin kunnen schijten en je vervolgens complimenteren met je mooie hoed. Het zijn altijd de meest onbetrouwbare mensen die het betrouwbaarst overkomen. De meeste van deze mensen worden marketeer, sommigen zitten in de goede doelen, weer anderen worden Maria Mosterd. Soms sijpelen ze door tot in de politiek. Het zijn deze mensen die we moeten koesteren. Natuurlijk, er zijn genoeg andere onbetrouwbare sujetten, niet in de laatste plaats binnen het CDA. Maar er is niemand die het met zoveel flair verkoopt als Camiel. Die glimlach, die carnavalskraker van een stem, je wilt alles van hem aannemen. Politiek is een vak voor koopmannen. Het is de verkoop van gebroken dromen, liefst van de achterkant van een vrachtwagen gevallen. Het is iemand een vinger in zijn oog rammen en zeggen ‘Dat is dan 2,50, alsjeblieft’. Het is deur-tot-deur verkoop op monsterschaal. Waarom heeft dan de onbetwiste kampioen van het genre, deze god van een vent, al op zijn zesendertigste met de staart tussen de benen Den Haag verlaten? Hier klopt iets niet.
Met de positie van Balkenende wankeler dan die van een spast op een eenwieler, begon een machtstrijd. Bij het zien van bijeenkomsten van het CDA moest ik altijd al aan maffiafilms denken. Op het eerste gezicht keurige mannen, gebaat bij het status quo. Zolang iedereen z’n pizzo betaalt, is er niets aan de hand. Pas als de situatie verandert, moet je oppassen. Wanneer opvolging op de agenda staat, is het zover. Dan wordt er gesmoest, de samenzweerders komen uit hun holletjes, judaskussen worden uitgedeeld. Maxime Verhagen is erbij, de man die met getrokken kettingzaag en zaagsel op de vloer het vuile werk mag opknappen. De bolle die altijd achter de premier aanhobbelt. Iemand die in de films de rol van dikke, goeiige neef speelt en alleen in beeld wordt genomen tijdens het nuttigen van deegproducten en voor de vorm af en toe een domme vraag mag stellen. Jack de Vries, de familie-advocaat die het medeleven mag uitspreken naar slachtoffers van door hemzelf geplande executies. Allemaal wilden zij de Don van het Christendemocratische syndicaat worden, maar geen van hen maakte zoveel kans als Camiel Eurlings.
Ik vraag me af wat er gebeurd kan zijn. Is hij verlinkt? Vond hij een paardenhoofd in zijn bed? Of erger: Wim van de Camp? De waarheid slaapt bij de vissen. Zelf denk ik graag dat hij besloten heeft om eruit te stappen, in de oprechtheid van zijn hart. Dat we hem binnenkort zien verschijnen in een tandpastareclame, of als koning van Limburg. Op een eerlijke manier zijn geld verdienen. Misschien, heel misschien, gaat bij u binnenkort wel de deurbel. Overwin dan uw argwaan, open de deur met een joviale zwieper en geef gul aan de man die voor u staat. Lepra is nog steeds een verschrikkelijke ziekte.